Nu dat ‘sound of silence’ wat minder in de media komt, wil ik jullie aandacht er terug op vestigen. Normaal ben ik niet zo van mijn eigen mening over iets posten, maar vandaag wel. Omdat het over een thema gaat dat me nauw aan het hart ligt.
Ik maakte een mondmasker met twee handen erop die mijn mond dichthouden. Een letterlijk stil protest dus om het geluid van de stilte te doen weerklinken. En dat is wel mijn ding. Om op een subtiele manier mijn mening aan te kaarten.
Ik wil hier geen betoog voeren over hoe ons land de coronacrisis aanpakt, want hoe moeilijk is dat wel niet? Ik begrijp het helemaal dat de ogen eerst gericht zijn op de heropstart van andere sectoren, maar kunnen we dan nu in de richting van cultuur kijken?
Ik denk dat we ons allemaal geen lockdown kunnen voorstellen zonder cultuur. Denk aan films, boeken, series, theater (podium aan huis), … Ik ben er ook van overtuigd dat de cultuursector creatief genoeg is om met de coronamaatregelen om te gaan. Krijgen ze dan ook de kans?
Ikzelf heb lang toneel gedaan toen ik in het middelbaar zat. Nu vond ik eindelijk een gezelschap in Antwerpen waar ik terug kon acteren. Ik zou het zo erg vinden als dit niet meer zou kunnen doorgaan. Want ik maak graag theater om emoties bij jullie los te maken en kijk graag theater om dezelfde reden. Ik kan dit niet wegdenken in mijn leven.
Misschien heeft iemand van jullie wel zin om ook een ‘sound of silence’ mondmasker te maken bij wijze van stil protest. Dan mag je mij voor één keer gerust helemaal na-apen. Ik maakte het mondmasker volgens het patroon van het UZA. Ik naaide de twee grootste delen aan elkaar en tekende mijn handen over op het stof (ik heb best kleine handen, ik weet het). En dan begin je gewoon te borduren.
Liefs
Christine
Studio Steek 
Plaats een reactie